/103/ impeccabilem et liberam simul esse posse.
Nos igitur argumenti consecutionis probationi
respondemus, negando paritatem inter
Deum et creaturam. Haec enim divinae
legi subiicitur quare, si ex praecepto mandatoque
divino non conatur proximum a sceleribus
deflectere, si cognovit et potuit, peccati
rea est. Deus autem minime, quippe nulli
legi est obnoxius, sicuti nec Princeps terrenus,
ut dicitur in lege Princeps, fragm. De legibus.
Praeterea et subtilissime Dei voluntas lex est
quemadmodum et Principis, in paragrapho Quod Principi
placuit, Institutiones, De iure naturali [et] gentium et civili. Si ergo
Deus vult gentes perdere, facit secundum
legem, nempe secundum voluntatem suam
quae lex est. Quis igitur dicere audebit: «Cur
ita facis?».
EXERCITATIO XVI
Pro responsione ad tertium argumentum.
Tertium argumentum erat hoc: Si Deus
vult peccata, igitur facit. Scriptum est
enim: «Omnia quaecunque voluit, fecit». Si non vult,
tamen committuntur, erit ergo dicendus improvidus
vel impotens, vel crudelis, cum voti
sui compos fieri aut nesciat aut nequeat
aut negligat.
Indice
|
Pagine introduttive |
|
EXERCITATIONES |